User:Mansingh780852
काव्यलक्षणम् *
आलङ्कारिकचक्रचूडामणिना काव्यप्रकाशकारेण ध्वनिप्रस्थापन परमाचार्येण मम्मटेन काव्यस्य प्रयोजनमादौ प्रतिपादितम् । तदनन्तरं काव्यस्योद्भवे किं कारणमिति भणितम् । सम्प्रति कारणस्य कार्यजनकत्वात् कार्यभूतस्य काव्यस्य लक्षणं लक्षयितुमाह ग्रन्थकार - मम्मटः -
"तददोषौ शब्दार्थौ सगुणावनलङ्कृती पुनः क्वापि " उपर्युक्त स्वरूपस्थतत्पदेन 'काव्यं यशसे" इति कारिकास्थं काव्यं परामृश्यते "सर्वनाम्नामुत्सर्गतः पूर्वपरामर्शित्वमिति रीत्यनुरोधेन । लक्षणे द्वे दले वर्तेते । शब्दार्थौ तत् (काव्यं) इति विशेष्यदलं वर्तते तथा शब्दार्थौ इत्यस्य त्रीणि विशेषणानि वर्तन्ते - अदोषौ, सगुणौ अनलङ्कृती पुनः क्वापि इति विशेषणदलं विद्यते । अन्वयक्रमस्वित्थम् - अदोषौ सगुणौ पुनः क्वापि अनलङ्कृती शब्दार्थौ तद् काव्यम् । ग्रन्थकारेण शब्दार्थोभयोः समष्टेः काव्यत्वं ककथितम्। यतोहि - "काव्यं श्रुतं पठितं वा" इति व्यपदेश्यो दरीदृश्यते अर्थस्य श्रवणं पठने वा न सम्भवति । अतः शब्दस्य काव्यत्वं सिद्ध्यति । एवमेव "काव्यं श्रुतमर्थो न ज्ञातः इति व्यवहारेण "काव्यं बुद्धम्' इति व्यपदेशेन वा अर्थस्य काव्यत्वं सिद्धं भवति । अत एव समुदितस्य काव्यत्वं प्रतिपादितं ग्रन्थकृता ।
"अदोषौ" इति शब्दार्थावित्यस्य विशेषणम् । अस्य विशेषणवाचक पदस्य कः अभिप्राय इति जिज्ञासायां ब्रूमोsत्र - "अविद्यमानाः दोषाः ययोः तौ अदोषौ' इति । विग्रहे "नञोऽस्त्यर्थानां वाच्यो वा चोत्तरपदलोपः" इति वार्तिकेन बहुव्रीहि समासः । अदोषावित्यस्य काव्यत्वविघटका ये च्युतसंस्कारादयोऽतिप्रबल दोषाः तैः रहितौ शब्दार्थौ काव्यमित्यर्थः । श्रुतिकटुत्वादयो, दोषा यदा रसापकर्षका भवन्ति तदा ते श्रृङ्गारकरुणादौ रसे दोषाः, अन्यथा वीरबीभत्सादौ ते गुणा एव । अतः काव्यत्वविघटका ये दोषाः तद्रहितौ काव्यमिति ग्रन्थकर्तुराशयः ।
"सगुणौ" इति अनुपादाने निर्गुणेऽतिव्याप्तिः स्यात्, तन्निवारणाय "सगुणौ" इति पदं देयम् । माधुर्यौज- प्रसादाख्याः ये गुणाः तत्सहितौ इत्यभिप्रायः यद्यपिपि गुणानां रसैकनिष्ठत्वं तथापि परम्परया रसाभिव्यञ्जक- शब्दार्थनिष्ठत्वमिति भावः ।
" पुनः क्वापि अनलङ्कृती" इति निरलङ्कारे- अतिव्याप्तिवारणाय उपर्युक्त "पुनः क्वापि अनलङ्कृती" इति विशेषणदलम् उपादानम् । अस्य सर्वत्राडलङ्कारसहितौ क्वचित् स्फुटालङ्काररहितावपि शब्दार्थौ काव्यम् इत्यर्थः। अनलङ्कृती इत्यस्य न विद्यते अलङ्कृतिः ययोः तौ अनलङ्कृती इति रीत्या प्रथमाद्विवचने परिनिष्ठत्वम ऊरीकार्यम् इति ।
लक्षणार्थस्तु - श्रुतिकटुत्वादि काव्यत्व प्रतिबन्धक दोषरहितौ माधुर्यौजप्रसादेषु मध्येऽन्यतमेन गुणेन सहितौ सर्वत्रालङ्कारसहितौ क्वचित् स्फुटालङ्काररहितावपि शब्दार्थयुगलं काव्यपदवाच्यम् इति ।
स्फुटालङ्कारविरहेsपि काव्यत्वस्योदाहरणम् -
यः कौमारहरः स एव हि वरस्ता एव चैत्रक्षपा-
स्ते चोन्मीलितमालतीसुरभयः प्रौढ़ाः कदम्बानिलाः ।
सा चैवास्मि तथापि तत्र सुरतव्यापारलीलाविधौ,
रेवारोधसि वेतसीतरुतले चेतः समुत्कण्ठते ।। इति पद्यं ग्रन्थकृद्भिः मम्मटैः प्रतिपादितम् ।
ननु "कारणाभावेऽपि कार्योत्पत्तिकथनं
विभावनेति" विभावनालक्षणस्य घटनात् विभावनायाः
स्फुटत्वं वरोपकरणादीनामनुपभुक्तत्वस्य; "कारणस्य
सत्त्वेऽपि कार्याभावकथनमिति" विशेषोक्तिलक्षणस्य
घटनात् विशेषोक्तिः स्फुटत्वं उपभुक्तरूपकारण सत्वेsपि
अनुत्कण्ठा रूपस्य कार्यस्याभावादिति चेत् न
अभावबोधक नञादिपदोपादाने एव तयोः स्फुटत्वस्य
स्वीकारेण बोध्यम् अत्र अभावबोधकनजादिपदविरहात्
स्फुटो न कश्चिदलङ्कारः इति ज्ञेयम् तथा विप्रलम्भ-
श्रृङ्गाररसस्य स्फुटत्वात् रसवदलङ्कारः स्फुट एव ।
तथापि उपर्युक्तलक्षणस्वीकारे अस्य श्लोकस्य
काव्यत्वम् । अलङ्कारसहितौ काव्यमित्येतावन्मात्रमुच्यते
चेत् नहि काव्यत्वं न स्यात् । अत एव पुनः क्वापि
अनलङ्कृती इत्युक्तम् ।