User:Chescargot/sandbox/Louis Delfau

Louis Delfau (Olette, Conflent, 20 juni 1871 - Perpignan, 14 september 1937), ook wel bekend als Lluís Delfau, was een Frans streekschilder. Hij kwam uit Roussillon, ofwel Noord-Cataloni ë, een historische provincie voortgekomen uit het voormalige vorstendom Catalonië. ^[1]

Hoewel deze provincie nu vervangen is door de Pyrénées-Orientales in Frankrijk, wordt Delfau alsook de mensen uit deze streek nog altijd benoemd als zijnde "Catalane" of "Roussillonnais".

Biografie

Louis Delfau is geboren op 20 juni 1871 in Olette, Conflent. In 1890 startte hij zijn opleiding aan de École Nationale Supérieure des Beaux-Arts in Parijs, waar hij zich onder instructie van Léon Bonnat specialiseerde in portretten. ^[1]

Na de dood van zijn vader keerde Delfau terug naar zijn geboortestreek, eerst naar Céret alvorens hij in 1912 naar Perpignan terugkeerde.^[2] Hij trouwde met Thérèse de Pontich, die uit Vinça kwam. Ze kregen twee zonen, René (1902), die een muzikant zou worden; en Fernand (1909), die beeldhouwer zou worden. Met zijn vrouw als favoriete model, zou zijn familie in vele van zijn werken figureren.^[3]

Delfau werkte in Perpignan als conservator in het museum en het stadstheater, en was directeur van een gemeentelijke kunstacademie.^[4] Daar gaf hij les aan toekomstige schilders zoals Martí Vives.^[1]

Delfau was een harde werker die gericht was op het verbeelden van het Catalaanse leven. Hij werd erkend door zijn tijdgenoten en critici, die zijn werk zagen in de diverse tentoonstellingen. Maar zijn karakter en bescheidenheid hielden hem weg van gemakkelijke succesjes en geziene evenementen, waardoor hij niet de roem genoot die iemand van zijn kwaliteiten anders zou hebben gehad.^[5]^[3]

Hij overleed op 14 september 1937 in Perpignan.^[3]

Stijl

Delfau maakte aanvankelijk naam met zijn olieverfportretten van de Catalaanse bourgeoisie, welke hem de bijnaam "moderne Rigaud" bezorgde.^[1] Heden classificeert de kunsthandel zijn portretten als Napoleon III^[6] en realisme.^[7] Een veel geprezen voorbeeld is het portret van Jules de Carsalade du Pont (1847-1932), de Bischop van Perpignan, welke een krachtige verbeelding van het Noord-Catalaanse cultuur zou zijn.^[8]^[5]

Maar Delfau zou uiteindelijk vooral bekend worden voor zijn oog voor Catalaanse landschappen en lokale taferelen, die veelvuldig in zijn werken figureerden. Hij was een echte streekschilder van de Noord-Catalaanse regio, en werd dan ook de "schilder van Roussillon" genoemd.^[9]^[10] Zijn schilderij La cargolade wordt vaak aangehaald als emblematisch voor zowel zijn werk en de gastronomische gezelligheid van Noord-Catalonië.^[11]

De Catalaanse landschappen en naaktscènes zijn weer impressionistisch van aard. Taferelen waarin de gewone Catalaanse burger in de weer getoond worden vallen onder realisme.^[12]

Galerij

De werken van Louis Delfau bevinden zich in private en publieke collecties verspreid over de wereld, waaronder in musea van Perpignan, New York en Philadelpia.^[1] In deze galerij bevinden zich de meest karakteristieke werken. Zie Lijst van werken van Louis Delfau voor een uitgebreidere lijst en toelichtingen bij de werken.

Portretten van de bourgoisie Roussillonnaise
Madame Aragon[13]

Madame Aragon^[13]
Marie Antoinette Bournet[14]

Marie Antoinette Bournet^[14]
Joseph Denis, Burgemeester van Perpignan[15]

Joseph Denis, Burgemeester van Perpignan^[15]
Man met bril

Man met bril
Portret van een dame

Portret van een dame
Bischop de Carselade du Pont[16]

Bischop de Carselade du Pont^[16]

Catalaanse taferelen
Cargolade [17]

Cargolade ^[17]
Catalaanse kaartspelers

Catalaanse kaartspelers
Spinster van Roussillon

Spinster van Roussillon
Catalaanse in de keuken

Catalaanse in de keuken

Catalaanse streekgezichten
Vissers op het strand
Visserstrand van Collioure
De brug van Céret
Montferrer
Lumieres en Roussillon
Daken van Collioure

Naakttaferelen
Opwinding tijdens het baden ^[18]
Naakt aan de rivier
Blik door het sleutelgat
Naakte koppel in de natuur

Serie dagelijkse momentopnames

Externe koppelingen

Casa Pairal - Catalaanse Museum van de kunsten en populaire tradities, Perpignan, Frankrijk.
Kunstmuseum Hyacinthe Rigaud, Perpignan, Frankrijk
Pau Casals museum, Sant Salvador, Spanje
Institut de Grenat, met meer details over Delfau's subjecten, alsook Catalaanse tradities.

Categorie:Frans kunstschilder Categorie:Portretschilder Categorie:Landschapschilder

^ ^a ^b ^c ^d ^e Delfau, in Great Catalan encyclopedia
^ Korte beschrijving bij "Notable Perpignanaise", een rood houtskooltekening op proantic.
^ ^a ^b ^c Expo lumière en Roussillon Saint Cyprien (2018), publicatie van de VVV van Saint-Cyprien.
^ VIVÈS Martin [alias VERGÈS dans la clandestinité] door André Balent, in Le Maitron
^ ^a ^b J.S., "Les oeuvres d'art de Louis Delfau au Salon Roussillonnais," in Revue Catalane, januari 1920, vol. 14, pp.43-46
^ Zie de beschrijvingen die bij de portretten geplaatst zijn in de verkoopadvertenties.
^ ebay.
^ Francesc Fontbona (25/5/2020), Repertori de Colleccionistes i Colleccions d'Art Arqueologia de Catalunya op taller.iec.cat.
^ Expo Lumière en Roussillon Saint-Cyprien (2018), publication de Tourisme Saint-Cyprien.
^ Cercle Rigaud, le cercle des amis du musée d'Art Hyacinthe Rigaud : Louis Delfau is beschreven als "schilder van Roussillon".
^ Jean-Yves Durand (2018), NOTA APERITIVA. ELOGIO DA LENTIDÃO. A IMPARÁVEL MARCHA DOS CARACÓIS RUMO AO NORTE DE PORTUGAL: GASTRONOMIA ESTIVAL E FRONTEIRAS CULTURAIS, in Trabalhos de Antropologia e Etnologia, 2018, volume 58, p.267.
^ Zie galerij
^ De zeer religieuse noblesse Madeleine Daure de Fondclair (?-1937) trouwde met Amédée Joseph Edouard Aragon(1858-1919) in 1890. Delfau doet hun portretten in 1897 ter decoratie in het grote salon van het Hotel van Perpignan. Na de dood van haar echtgenoot, verblijft mevrouw Aragon in een ander hotel van de familie. Dit hotel werd volgens haar wens overgedragen aan de nonnen van de "Présentation de Marie".
^ François Saporte (1860, Prades -?) trouwt in 1882 met Marie-Antoinette Bournet (1861, Port-Vendres-?). Delfau doet hun portretten ter gelegenheid van hun zilveren bruiloft in 1907.
^ Joseph Denis was een republikeinse politicus en burgemeester van Perpignan in de periode van 1912 tot 1912. Tijdens de eerste wereldoorlog heeft hij als burgemeester het voortouw genomen in de coordinatie met militairen en zakenwereld, om de stad van bevoorradingen te verzekeren en opvang van vluchtelingen uit de noorderlijke regio's te regelen. Hij trad ook doortastend op tijdens de overstroming van 1915. Bron: Mairie Perpignan.
^ Bischop Jules de Carsalade du Pont was een geliefde en invloedrijke man in de regio. Zijn beeltenis hier zou een sterke verbeelding van het Noord Catalaanse cultuur zijn, aldus (in Catalan)Francesc Fontbona (25/5/2020), Repertori de Colleccionistes i Colleccions d'Art Arqueologia de Catalunya, op taller.iec.cat.
^ Tafereel waarin slakken bereid worden voor een traditioneel Catalaanse maaltijd. Collectie van Casa Pairal, Perpignan (opslag van Rigaud Museum). Onder andere te vinden op (2014), Us et Costumes, Nouvelle série No.30, Fédération Nationale du Folklore Français et sa section Européenne
^ "Encantades al bany", gepubliceerd in Laurent Fonquernie (3 februari 2020), La Nappe des Fees, poeme d'esteve Caseponce, Institut du Grenat

[:0-1] Delfau, in Great Catalan encyclopedia

[2] Korte beschrijving bij "Notable Perpignanaise", een rood houtskooltekening op proantic.

[:2-3] Expo lumière en Roussillon Saint Cyprien (2018), publicatie van de VVV van Saint-Cyprien.

[4] VIVÈS Martin [alias VERGÈS dans la clandestinité] door André Balent, in Le Maitron

[:32-5] J.S., "Les oeuvres d'art de Louis Delfau au Salon Roussillonnais," in Revue Catalane, januari 1920, vol. 14, pp.43-46

[6] Zie de beschrijvingen die bij de portretten geplaatst zijn in de verkoopadvertenties.

[:7-7] y.

[8] Francesc Fontbona (25/5/2020), Repertori de Colleccionistes i Colleccions d'Art Arqueologia de Catalunya op taller.iec.cat.

[:22-9] Expo Lumière en Roussillon Saint-Cyprien (2018), publication de Tourisme Saint-Cyprien.

[10] Cercle Rigaud, le cercle des amis du musée d'Art Hyacinthe Rigaud : Louis Delfau is beschreven als "schilder van Roussillon".

[11] Jean-Yves Durand (2018), NOTA APERITIVA. ELOGIO DA LENTIDÃO. A IMPARÁVEL MARCHA DOS CARACÓIS RUMO AO NORTE DE PORTUGAL: GASTRONOMIA ESTIVAL E FRONTEIRAS CULTURAIS, in Trabalhos de Antropologia e Etnologia, 2018, volume 58, p.267.

[:3-12] Zie galerij

[13] De zeer religieuse noblesse Madeleine Daure de Fondclair (?-1937) trouwde met Amédée Joseph Edouard Aragon(1858-1919) in 1890. Delfau doet hun portretten in 1897 ter decoratie in het grote salon van het Hotel van Perpignan. Na de dood van haar echtgenoot, verblijft mevrouw Aragon in een ander hotel van de familie. Dit hotel werd volgens haar wens overgedragen aan de nonnen van de "Présentation de Marie".

[14] François Saporte (1860, Prades -?) trouwt in 1882 met Marie-Antoinette Bournet (1861, Port-Vendres-?). Delfau doet hun portretten ter gelegenheid van hun zilveren bruiloft in 1907.

[15] Joseph Denis was een republikeinse politicus en burgemeester van Perpignan in de periode van 1912 tot 1912. Tijdens de eerste wereldoorlog heeft hij als burgemeester het voortouw genomen in de coordinatie met militairen en zakenwereld, om de stad van bevoorradingen te verzekeren en opvang van vluchtelingen uit de noorderlijke regio's te regelen. Hij trad ook doortastend op tijdens de overstroming van 1915. Bron: Mairie Perpignan.

[16] Bischop Jules de Carsalade du Pont was een geliefde en invloedrijke man in de regio. Zijn beeltenis hier zou een sterke verbeelding van het Noord Catalaanse cultuur zijn, aldus (in Catalan)Francesc Fontbona (25/5/2020), Repertori de Colleccionistes i Colleccions d'Art Arqueologia de Catalunya, op taller.iec.cat.

[:1-17] Tafereel waarin slakken bereid worden voor een traditioneel Catalaanse maaltijd. Collectie van Casa Pairal, Perpignan (opslag van Rigaud Museum). Onder andere te vinden op (2014), Us et Costumes, Nouvelle série No.30, Fédération Nationale du Folklore Français et sa section Européenne

[18] "Encantades al bany", gepubliceerd in Laurent Fonquernie (3 februari 2020), La Nappe des Fees, poeme d'esteve Caseponce, Institut du Grenat

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]